شاه نعمتالله ولیقصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۱ : از تتق کبریا صورت لطف خدا قصیدهٔ شمارهٔ ۲ : تا ز نور روی او گشته منور آفتاب قصیدهٔ شمارهٔ ۳ : از نور روی اوست که عالم منور است قصیدهٔ شمارهٔ ۴ : مرد مردانه شاه مردان است قصیدهٔ شمارهٔ ۵ : گر نه آب است اصل گوهر چیست قصیدهٔ شمارهٔ ۶ : عمر بی عشق می گذاری هیچ قصیدهٔ شمارهٔ ۷ : بنازم جان روح افزای سید قصیدهٔ شمارهٔ ۸ : خوش رحمتیست یاران صلوات بر محمد قصیدهٔ شمارهٔ ۹ : در دو عالم چون یکی دارندهٔ اشیا بود قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ : دل چو سلطان ملک جان گردد