عبید زاکانیرباعیات
رباعی شمارهٔ ۱ : هرکس که سر زلف تو آورد بدست رباعی شمارهٔ ۲ : تا مهر توام در دل شوریده نشست رباعی شمارهٔ ۳ : ای مقصد خورشید پرستان رویت رباعی شمارهٔ ۴ : گفتم عقلم گفت که حیران منست رباعی شمارهٔ ۵ : دوران بقا بیمی و ساقی حشو است رباعی شمارهٔ ۶ : دنیا نه مقام ماست نه جای نشست رباعی شمارهٔ ۷ : امشب من و چنگیی و معشوقهٔ چست رباعی شمارهٔ ۸ : میکوش که تا ز اهل نظر خوانندت رباعی شمارهٔ ۹ : هرچند که درد دل هر خسته بسیست رباعی شمارهٔ ۱۰ : گل کز رخ او خجل فرو میماند