عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هرکس که سر زلف تو آورد بدست</p></div>
<div class="m2"><p>از غالیه فارغ شد و از مشگ برست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ</p></div>
<div class="m2"><p>داند که میان این و آن فرقی هست</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۲

هرکس که سر زلف تو آورد بدست
از غالیه فارغ شد و از مشگ برست
عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ
داند که میان این و آن فرقی هست

هوش مصنوعی: این بیت شعر به زیبایی و جذابیت موهای معشوق اشاره دارد. شاعر می‌گوید هرکسی که به سر زلف معشوق نزدیک شود، دیگر از عطر و خوشبوئی مشگ بی‌نیاز خواهد شد. او همچنین به عاقلانه بودن عدم مقایسه زلف با مشگ اشاره می‌کند، چون می‌داند که میان این دو تفاوتی وجود دارد. به نوعی، زیبایی زلف به‌قدری خاص و منحصر به فرد است که نمی‌توان آن را با چیز دیگری مقایسه کرد.

رباعی شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: هر کسی که موهای زیبای تو را لمس کند، دیگر نیازی به خوشبویی و عطر ندارد.

هرکس که سر زلف تو آورد بدست

از غالیه فارغ شد و از مشگ برست

هوش مصنوعی: عاقل نمی‌تواند موهای تو را با عطر مشک مقایسه کند، زیرا می‌داند که میان این دو تفاوت زیادی وجود دارد.

عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ

داند که میان این و آن فرقی هست

رباعی شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها