عارف قزوینیدردریات (مطایبه‌ها)
شمارهٔ ۱ - هیئت کابینه تکیه دولت (طهران) : نشسته بودم دوش از درم درآمد یار شمارهٔ ۲ - تیمورتاش نامه : چنین گفت رندی به تیمورتاش: شمارهٔ ۳ - یک غزل ناتمام عارف : جان از غم دوست رستنی نیست شمارهٔ ۴ - پدر نامه عارف : بار آورندهٔ شَجَرِ بی‌ثمر پدر شمارهٔ ۵ - دلاکیه عارف : رفت شخصی تا که بتراشد سرش شمارهٔ ۶ - قصیدهٔ علی‌جان : ای تو چو هوشنگ، هوشیار علی‌جان شمارهٔ ۷ - در راه کردستان : حشمت الملک آن که عنوانش شمارهٔ ۸ - فلفلحلحلح : غزل «فلفلحلحح» همان غزلی ست که به جهت حضرت آیة الله کردستانی از بین راه که به طهران می آمدم ساخته (۱۳۴۱ ق) و از همدان در ضمن کاغذی که به ایشان نوشته بودم به سنندج فرستادم. ولی سابقه دادن به این غزل ده مرتبه زحمتش بیشتر از نوشتن آن است: با آیة الله به تماشای حوالی رفته بودیم که پیرمردی عامی و بیابانی دیدیم که خبرهای غریب می‌گفت، از جمله این که چهل شب در قبرستان کهنه‌ای که روز نیز جنبنده و جاندار از آن گذر ندارد، مشغول بعضی اوراد و اذکار بوده است. خود آیة الله که منکر تاثیر منتر و طلسمات بود معلوم شد بسی از اینها دانسته و حتی در شبهای خوفناک خوانده است و بسیاری از آنها را خواند که من تنها کلمهٔ «فلفلحلحح» را به خاطر سپردم. قطب الاسلام یک ملای پیرمرد بدبخت و شریفی است که اغلب علمای کردستان که امروز هر کدام عنوانی دارند شاگرد این بدبخت بوده‌اند ولی امروز از کثرت پریشانی جزئی امورات زندگانیش را آیة الله اداره می کند. خود آیة الله هم بیشتر تحصیلاتش پیش قطب بوده است علت بدبختیش این است، که طبعا آزادیخواه و متجدد بوده در اول مشروطه هم تاسیس مدرسهٔ جدیدی کرده است البته یک همچو ملائی بودنش به جهت دیگران خیلی اسباب ضرر است، پس به همین جهات عموم علما او را تکفیر کرده از آن وقت هم دیگر نتوانسته است کمر راست کند. روزی در مجلس او حکایت منقلی پیش آمد که چهار پنج نفر نتوانستند یک منقل آتش کنند پس اگر در غزل به شعری که منقل قطب الاسلام در اوست برسید بدانید مقصود چیست. شمارهٔ ۹ : ازین سپس من و کنجی و دلبری چون حور شمارهٔ ۱۰ : نامه من برت از کان شفا می‌آید