هوش مصنوعی: پدر، تو مانند درختی هستی که میوه‌ای ندارد و زندگی‌ات پر از زحمت و مشکل است.

هوش مصنوعی: ای کسی که مایهٔ بدبختی و درد دل پدر شده‌ای، ای پرورش‌دهندهٔ فرزندان ناباب و نادرست!

هوش مصنوعی: شما که ناموس مادرم را با دامن چاک‌دار خود عذاب داده‌اید، هر شب او را در آغوش می‌فشارید.

هوش مصنوعی: تصور کردی که من مرده‌ام، اما اگر زنده‌ام، خوشحالم که به خاطر شرم و حیا نمی‌توانم خود را نشان دهم.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی بیانگر ناامیدی و اعتراض نسبت به وضعیت موجود و رنج‌های معیشتی است. گویا گوینده احساس می‌کند که کسی در برابر مشکلات و ناملایمات زندگی به شدت آسیب دیده و از این شرایط به شدت نگران یا عصبانی است. بیان این احساسات به شکل ظنز و کنایه نشان‌دهنده عمق ناراحتی و سختی است که فرد تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: شما به خاطر ارتباطی که با آدم دارید، به بهشت ناسزا داده‌اید. عمری است که مرا در درد و رنج رها کرده‌اید.

هوش مصنوعی: ای شخصی که برخلاف علم و ادب رفتار می‌کنی، من مثل بلحَیف (شخصی که دنبال آتش و چوب می‌رفت) شده‌ام؛ چرا که تحت تأثیر جهل تو، بار سنگینی بر دوش دارم.

هوش مصنوعی: در زیر بار سنگین زندگی، مثل یک الاغ زحمت می‌کشم.

هوش مصنوعی: ما به عنوان شاگردی در بازار مشغول به کار شدیم و با مشکل و گرفتاری‌هایی که در زندگی داشتیم، همسرمان را به قید و بند گرفتیم.

هوش مصنوعی: ما با نادانی و بی‌سوادی خود، خود را تحقیر کردیم و هیچ‌ چیز جز خانه‌مان برای‌مان مهم نیست؛ از همه‌جا بی‌خبر و دور از واقعیت زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: این گفته بیانگر نارضایتی و عصبانیت شخص از وضعیت خانوادگی و مشکلاتی است که در زندگی خود تجربه می‌کند. او به شدت تحت فشار است و به نوعی از دست خانواده و شرایط موجود به ستوه آمده است. در این حالت، حس ناامیدی و ناراحتی او کاملاً مشهود است.

هوش مصنوعی: به خانه و محل زندگی تو آسیب رساندم و به جایی رفتم که دیگر نتوانم تو را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من زمانی به تو می‌آیم که نشانه‌ای از تو نبینم، حتی اگر پدرم باشد.