اوحدالدین کرمانیالباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه
شمارهٔ ۱ : خواهی که بیابد دل تو ملک ابد شمارهٔ ۲ : پیوسته چو باشی تو به بازی مشغول شمارهٔ ۳ : از عمر عزیز خود دریغا که بسی شمارهٔ ۴ : گیرم که دل از بدی نمی پالایی شمارهٔ ۵ : بستردنی است هر چه بنگاشته ام شمارهٔ ۶ : هر لحظه دلم در طلب دلداری شمارهٔ ۷ : یکچند دویدیم نه بر راه صواب شمارهٔ ۸ : در عمر درنگ نیست ممکن، بشتاب شمارهٔ ۹ : چون رفت رقیب عمر دریاب ای دل شمارهٔ ۱۰ : دردا که به هرزه زندگانی بگذشت