اوحدالدین کرمانیالباب العاشر: البهاریات
شمارهٔ ۱ : هنگام بهار آمد و من بی رخ یار شمارهٔ ۲ : گل آمد و توبهٔ خلایق بشکست شمارهٔ ۳ : شد زنده زمین مرده از لطف بهار شمارهٔ ۴ : ای دلشدگان رخت به بستان آرید شمارهٔ ۵ : گل را چه محل کاو رخ زیبا دارد شمارهٔ ۶ : گل گفت که من ظریف و شهر آرایم شمارهٔ ۷ : می گرچه به هر جای لطیف است، مخور شمارهٔ ۸ : رهوار طرب تاخته گیر، آخر چه شمارهٔ ۹ : تا چند زنی تو از خیال مستی شمارهٔ ۱۰ : ای خورده شراب از قدح مشتاقی