خیاماز ازل نوشته [۳۴-۲۶]
رباعی ۲۶ : بر لوحْ نشانِ بودنیها بوده است رباعی ۲۷ : چون روزی و عمر، بیش و کم نتْوان کرد، رباعی ۲۸ : افلاک که جز غم نفزایند دگر رباعی ۲۹ : ای آنکه نتیجهٔ چهار و هفتی، رباعی ۳۰ : * تا خاکِ مرا به قالب آمیختهاند، رباعی ۳۱ : * تا کی ز چراغِ مسجد و دودِ کُنِشْت؟ رباعی ۳۲ : * ای دل چو حقیقتِ جهان هست مَجاز رباعی ۳۳ : در گوشِ دلم گفت فلک پنهانی: رباعی ۳۴ : نیکی و بدی که در نهادِ بشر است