خیام » ترانه‌های خیام به انتخاب و روایت صادق هدایت » از ازل نوشته  [۳۴-۲۶] » رباعی ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون روزی و عمر بیش‌وکم نتوان‌کرد،</p></div>
<div class="m2"><p>خود را به کم و بیش دُژَم نتوان‌کرد؛</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کار من و تو چنان‌که رأی من و تو ست</p></div>
<div class="m2"><p>از موم به دست خویش هم نتوان‌کرد.</p></div></div>

رباعی ۲۸

چون روزی و عمر بیش وکم نتوان کرد
خود را به کم و بیش دژم نتوان کرد
کار من و تو چنان که رأی من و تو ست
از موم به دست خویش هم نتوان کرد

هوش مصنوعی: در این شعر بیان شده است که انسان نمی‌تواند روزها و عمر خود را زیاد یا کم کند. همچنین، نمی‌تواند با دلخوری و ناامیدی به زندگی خود ادامه دهد. کار و سرنوشت ما به انتخاب‌هایمان بستگی دارد و حتی اگر بخواهیم، نمی‌توانیم از آنچه که خودمان با دست‌مان ساخته‌ایم، فرار کنیم.

رباعی ۲۶

رباعی ۲۷

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/185

هوش مصنوعی: از آنجا که روزها و عمر آدمی قابل افزایش یا کاهش نیستند، نمی‌توان خود را به کم بودن یا زیاد بودن نگران کرد.

چون روزی و عمر بیش‌وکم نتوان‌کرد،

خود را به کم و بیش دُژَم نتوان‌کرد؛

هوش مصنوعی: کار من و تو به گونه‌ای است که همچنان که نظر ماست، حتی نتوانیم از موم با دستان خود شکل دهیم.

کار من و تو چنان‌که رأی من و تو ست

از موم به دست خویش هم نتوان‌کرد.

رباعی ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی ۲۷ به خوانش سهیل قاسمی