عراقیرسالهٔ اصطلاحات
هشدار: این کتاب که علاوه بر عراقی به عزیز نسفی هم منتسب شده از آن هیچکدم از آنها نیست و در واقع نام اصلی آن «رشف الالحاظ فی کشف الالفاظ» بوده و تألیف «شرف الدین حسین بن الفتی تبریزی» (متعلق به سدهٔ هشتم هجری) است که با همین نام و نام مؤلف به تصحیح نجیب مایل هروی منتشر شده است.
در صفحهٔ ۵۹۷ جلد چهارم «دانشنامهٔ زبان و ادب فارسی» به سرپرستی اسماعیل سعادت منتشر شده توسط فرهنگستان زبان و ادب فارسی به سال ۱۳۹۱ آمده است:
«اثر دیگری که به غلط به عراقی نسبت داده شده، است رساله‌ای است به نام «اصطلاحات» که در آن اصطلاحات صوفیانه شعر فارسی تعریف شده است. این رساله نیز ظاهراً در اصل رساله رشف الالحاظ فی کشف الالفاظ، تألیف شرف‌الدین حسین الفتی تبریزی است (تصحیح نجیب مایل هروی، تهران، ۱۳۴۶ ش) و ربطی به عراقی ندارد.»
بِسْمِ‌اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحیم و به نستعین : شکر و سپاس موجودی را که اعیان اشیاء را به ظهور نور خویش بنواخت، که «اللّٰه نور السموات والارض» و علم عشق در کشور عاشقی برافروخت و به معشوقی درتاخت، که «یحبهم و یحبونه» و نقش و اثر غیر از بسیط مملکت هستی بپرداخت که «لااله مع‌اللّٰه». مطلب اول - در کلماتی که اکثرش مخصوص به محبوب است و بعضی از آن متعلق به محبّ : میل: رجوع را گویند به اصل خود، بی‌شعور و آگاهی از اصل و مقصد، همچون رجوع طبیعی، چون جمادات به طبایع اربعه، که بی‌اختیار مایل اصلند، و همچون رجوع عناصر به اصل خود، بی‌اختیاری. مطلب دوم - در اسامئی که میان عاشق و معشوق مشترک و دایر است و در اسمی اطلاق خصوصیت ندارد ولیکن از روی معانی گاهی خصوصیت گیرند و گاه نگیرند : مجلس: آیات و اوقات حضور را گویند، با حق‌تعالی. مطلب سوم - در کلماتی چند که مخصوص به عاشق و احوال او است و اگرچه بعضی در نوعی به معشوق تعلق گیرد : وصال: مقام وحدت را گویند، مع‌اللّٰه، در سرا و ضرا.