صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بخت ما چون بیدمجنون سرنگون افتاده است</p></div>
<div class="m2"><p>همچو داغ لاله نان ما به خون افتاده است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر چه می گیریم صرف بینوانان می کنیم</p></div>
<div class="m2"><p>کاسه دریوزه ما سرنگون افتاده است</p></div></div>

شمارهٔ ۷۷

بخت ما چون بیدمجنون سرنگون افتاده است
همچو داغ لاله نان ما به خون افتاده است
هر چه می گیریم صرف بینوانان می کنیم
کاسه دریوزه ما سرنگون افتاده است

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از بدبختی و بیچارگی خود و جامعه سخن می‌گوید. بخت او مانند بیدمجنون به زمین افتاده و زندگی‌اش پر از درد و رنج است. سختی‌ها و مصیبت‌ها باعث شده که حتی نان او به خون آغشته شود. او می‌گوید که هرچه به دست می‌آورد، صرف نیازمندان می‌کند و به همین دلیل، تنها یک کاسه دریوزگی برایش باقی مانده که آن هم به زمین افتاده است.

شمارهٔ ۷۵

شمارهٔ ۷۶

هوش مصنوعی: سرنوشت ما مانند بید مجنون به زمین افتاده و همچون داغی که بر لاله‌ای خورده شده، روزی ما با تلخی و زجر همراه است.

بخت ما چون بیدمجنون سرنگون افتاده است

همچو داغ لاله نان ما به خون افتاده است

هوش مصنوعی: هر چیزی که به دست می آوریم، صرف کمک به نیازمندان می کنیم، زیرا در واقع خودمان در شرایط سختی هستیم و مانند کسی هستیم که کاسه‌ای برای دلسوزی و کمک به او سرنگون افتاده است.

هر چه می گیریم صرف بینوانان می کنیم

کاسه دریوزه ما سرنگون افتاده است

شمارهٔ ۷۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده