صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۶۷۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>می به جامم می کند چشم خمارآلود تو</p></div>
<div class="m2"><p>گل به طرحم می دهد روی بهارآلود تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>می رسی از گرد راه و می توان برداشتن</p></div>
<div class="m2"><p>گرده خورشید از روی غبارآلود تو</p></div></div>

کلیات صائب تبریزی از روی نسخهٔ خطی که خود شاعر تصحیح نموده با مقدمه و شرح حال آقای امیری فیروزکوهی از انتشارات کتابفروشی خیام، مقدمه مورخ ۱۳۳۳ شمسی - گردآورنده: ج. آزمون - تصویر ۱۶۶

شمارهٔ ۶۸۰

می به جامم می کند چشم خمارآلود تو
گل به طرحم می دهد روی بهارآلود تو
می رسی از گرد راه و می توان برداشتن
گرده خورشید از روی غبارآلود تو

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از تأثیر چشم‌ها و زیبایی معشوقه‌اش بر زندگی‌اش صحبت می‌کند. او می‌گوید که چشم‌های خمارآلود معشوقش باعث می‌شود که جام می‌اش پر شود و گل‌ها زیبایی به طرح او می‌دهند. همچنین، شاعر اشاره می‌کند که معشوقه‌اش مانند خورشید از میان غبار خارج می‌شود و به او نزدیک می‌شود. این تصاویر به خوبی زیبایی و عشق را در کنار هم نشان می‌دهند.

شمارهٔ ۶۷۸

شمارهٔ ۶۷۹

هوش مصنوعی: شراب در جام من می‌ریزد و حالت خمار و خواب‌آلود تو را تداعی می‌کند، گلی از صورت بهاری تو بر طرح من نقش می‌زند.

می به جامم می کند چشم خمارآلود تو

گل به طرحم می دهد روی بهارآلود تو

هوش مصنوعی: تو می‌توانی با تلاش و کوشش از زمین و آلودگی‌ها فاصله بگیری و به قله‌های بلندی دست پیدا کنی، مانند این که نور خورشید را از میان گرد و غبار برمی‌داری.

می رسی از گرد راه و می توان برداشتن

گرده خورشید از روی غبارآلود تو

شمارهٔ ۶۷۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده