صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۶۷۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اول علاج ما به نگاه کشند کن</p></div>
<div class="m2"><p>آنگاه غیر را هدف نوشخند کن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از صد یکی به سوز نهانی نمی رسد</p></div>
<div class="m2"><p>ای کمتر از سپند، صدایی بلند کن</p></div></div>

شمارهٔ ۶۷۱

اول علاج ما به نگاه کشند کن
آنگاه غیر را هدف نوشخند کن
از صد یکی به سوز نهانی نمی رسد
ای کمتر از سپند صدایی بلند کن

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر این است که نخستین گام برای درمان مشکلات، به نگاه و توجه به خود و مسائل درونی است. پس از آن، می‌توان به دیگران با لبخند و مثبت‌اندیشی نگاه کرد. در این میان، از هر صد نفر، تنها یکی به عمق دردها و رنج‌های درونی می‌رسد. بنابراین، باید مراقب بود که در مواجهه با مشکلات، از صدای خود به درستی استفاده کنیم و به بلندای کلام برسیم.

شمارهٔ ۶۶۹

شمارهٔ ۶۷۰

هوش مصنوعی: نخست با نگاه کردن، مشکلات خود را درمان کن و سپس به دیگران با لبخند شیطنت آمیز و طعنه‌آمیز بپرداز.

اول علاج ما به نگاه کشند کن

آنگاه غیر را هدف نوشخند کن

هوش مصنوعی: از میان صد نفر، تنها یکی به عمق درد و ناراحتی می‌رسد. ای کسی که از سپند (ماده‌ای که در ادبیات به اثرات مثبت و پاکی اشاره دارد) کمتر هستی، صدای خود را بلند کن.

از صد یکی به سوز نهانی نمی رسد

ای کمتر از سپند، صدایی بلند کن

شمارهٔ ۶۷۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده