صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۵۸۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زهاد را به حلقه رندان چه می بری؟</p></div>
<div class="m2"><p>این خار خشک را به گلستان چه می بری</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جنت به چشم مرده دلان نخل ماتمی است</p></div>
<div class="m2"><p>زهاد را به سیر گلستان چه می بری؟</p></div></div>

شمارهٔ ۵۸۸

زهاد را به حلقه رندان چه می بری
این خار خشک را به گلستان چه می بری
جنت به چشم مرده دلان نخل ماتمی است
زهاد را به سیر گلستان چه می بری

هوش مصنوعی: این اشعار به تضاد بین زهد و رندی می‌پردازند. شاعر به زهاد (زاهدان) می‌گوید که چرا آن‌ها را به حلقه رندان (شاعرانی که به زندگی آزاد و خوش می‌پردازند) می‌برند و همچنین به مفهوم جنت (بهشت) اشاره می‌کند که برای مردمی با دل‌های مرده، چیزی جز ماتم نیست. بنابراین، شاعر سوال می‌کند که زهاد چه نیازی به سیر در گلستان دارند، در حالی که زیبایی و حیات واقعی را نمی‌توانند درک کنند.

شمارهٔ ۵۸۶

شمارهٔ ۵۸۷

هوش مصنوعی: به توجّه زاهدان، چرا رندان را به نشانی می‌بری؟ این خار خشک را در باغ گلستان چه کار است؟

زهاد را به حلقه رندان چه می بری؟

این خار خشک را به گلستان چه می بری

هوش مصنوعی: بهشت برای کسانی که دلشان مرده است، مانند درختی غمگین است. زاهدان چه دلیلی دارد که به باغ گلستان بروند؟

جنت به چشم مرده دلان نخل ماتمی است

زهاد را به سیر گلستان چه می بری؟

شمارهٔ ۵۸۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده