صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۵۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نمی کشد دل غمگین به صبحگاه مرا</p></div>
<div class="m2"><p>که دل ز چهره خندان شود سیاه مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز هرزه خندی گل پاکشیدم از گلزار</p></div>
<div class="m2"><p>در گشاده نهد چوب پیش راه مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۵۶

نمی کشد دل غمگین به صبحگاه مرا
که دل ز چهره خندان شود سیاه مرا
ز هرزه خندی گل پاکشیدم از گلزار
در گشاده نهد چوب پیش راه مرا

هوش مصنوعی: این شعر به احساس غم و دل‌تنگی شاعر اشاره دارد. او نمی‌تواند با خوشحالی صبحگاه را آغاز کند و دلش از چهره‌های خندان در زندگی اطرافش سیاه شده است. شاعر به این صورت بیان می‌کند که از لذت‌های بی‌ارزش و خنده‌های ظاهری دور شده و در مسیر زندگی‌اش موانع و سختی‌هایی وجود دارد.

شمارهٔ ۵۴

شمارهٔ ۵۵

هوش مصنوعی: دل غمگین من صبح را نمی‌تواند تحمل کند، زیرا وقتی چهره‌ای خندان می‌بینم، دلم 더욱 حزن‌انگیز و تیره می‌شود.

نمی کشد دل غمگین به صبحگاه مرا

که دل ز چهره خندان شود سیاه مرا

هوش مصنوعی: ز خنده‌های بی‌مورد، دل پاکم را از میان باغ گل‌ها دور کردم، چون چوبی در مسیرم گذاشته شده است.

ز هرزه خندی گل پاکشیدم از گلزار

در گشاده نهد چوب پیش راه مرا

شمارهٔ ۵۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده