صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>(مده ز دست درین فصل جام صهبا را</p></div>
<div class="m2"><p>که موج لاله به می شست روی صحرا را)</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>(جنون ما به نسیم بهانه ای بندست</p></div>
<div class="m2"><p>بس است آتش گل دیگجوش سودا را)</p></div></div>

شمارهٔ ۳۱

مده ز دست درین فصل جام صهبا را
که موج لاله به می شست روی صحرا را
جنون ما به نسیم بهانه ای بندست
بس است آتش گل دیگجوش سودا را

هوش مصنوعی: در این اشعار شاعر از کسانی که در فصل بهار مشغول نوشیدن شراب هستند می‌خواهد که دست از این کار بردارند. او به زیبایی‌ طبیعت اشاره می‌کند و می‌گوید که جنون و شور عشق او به آن نفسی که در نسیم بهاران می‌وزد وابسته است. در نهایت، شاعر به شدتی که آتش عشق و احساسات درونش شعله‌ور است، اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۲۹

شمارهٔ ۳۰

هوش مصنوعی: در این فصل، از دستان خود، جام شراب را دور نگه‌دار، زیرا گل‌های لاله با نسیم، چهره دشت را شسته و زینت داده‌اند.

(مده ز دست درین فصل جام صهبا را

که موج لاله به می شست روی صحرا را)

هوش مصنوعی: جنون و دیوانگی ما به نسیم اشاره‌ای دارد و اینکه تنها بهانه‌ای است. کافی است که آتش عشق و شوق ما مانند شعله‌ای در قلبمان بجوشد.

(جنون ما به نسیم بهانه ای بندست

بس است آتش گل دیگجوش سودا را)

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده