صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>صیقلی می شود از زخم زبان سینه ما</p></div>
<div class="m2"><p>دم شمشیر بود صیقل آیینه ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی قدح راه به غیب دهن خود نبریم</p></div>
<div class="m2"><p>عالم آب بود خلوت آیینه ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>هر که ناخن به جگرکاوی ما تیز کند</p></div>
<div class="m2"><p>ماه عیدست به چشم دل بی کینه ما</p></div></div>

شمارهٔ ۲۸

صیقلی می شود از زخم زبان سینه ما
دم شمشیر بود صیقل آیینه ما
بی قدح راه به غیب دهن خود نبریم
عالم آب بود خلوت آیینه ما
هر که ناخن به جگرکاوی ما تیز کند
ماه عیدست به چشم دل بی کینه ما

هوش مصنوعی: در این اشعار، نویسنده از تأثیر زخم زبان‌ها بر روح و جان خود صحبت می‌کند و می‌گوید که این زخم‌ها می‌توانند روح را شفاف‌تر کنند، مانند صیقلی که بر روی آیینه می‌زنند. او تأکید می‌کند که در دل ما، عالم و مقدار محبت وجود دارد و کسی که به ما آزار برساند، تنها باعث می‌شود که ما به زیبایی دل‌تنگ شویم. به طور کلی، این شعر بیانگر قدرت تحمل و زیبایی در دل انسان‌ها despite چالش‌ها و دردهاست.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: از زخم زبان‌ها و انتقادات دیگران، دل ما مانند شمشیر تیز و درخشان می‌شود، چون این مشکلات باعث می‌شوند که ما قوی‌تر و بافروغ‌تر شویم، مانند آینه‌ای که با صیقل دادن، نور بیشتری را منعکس می‌کند.

صیقلی می شود از زخم زبان سینه ما

دم شمشیر بود صیقل آیینه ما

هوش مصنوعی: برای رسیدن به عالم غیب، بدون آنکه ظرفی در دست داشته باشیم، نمی‌توانیم به سادگی به مقصد برسیم. جهان همچون آبیست که در خلوت آیینه ما منعکس می‌شود.

بی قدح راه به غیب دهن خود نبریم

عالم آب بود خلوت آیینه ما

هوش مصنوعی: هر کسی که به ما آسیب برساند، در واقع چشمانش دلشاد از زیبایی‌های خاص ماست و همچون ماه عید در دل ما جایی ندارد.

هر که ناخن به جگرکاوی ما تیز کند

ماه عیدست به چشم دل بی کینه ما

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده