صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۶۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز شور بلبلان گل از هوای خود نمی افتد</p></div>
<div class="m2"><p>ز آه صبح، خورشید از هوای خود نمی افتد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غرور حسن دارد غافل از خط لاله رویان را</p></div>
<div class="m2"><p>نظر طاوس را از پر به پای خود نمی افتد</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>چرا معشوق عاشق پیشه من در دل شبها</p></div>
<div class="m2"><p>به گرد خود نمی گردد، به پای خود نمی افتد</p></div></div>

شمارهٔ ۲۶۶

ز شور بلبلان گل از هوای خود نمی افتد
ز آه صبح خورشید از هوای خود نمی افتد
غرور حسن دارد غافل از خط لاله رویان را
نظر طاوس را از پر به پای خود نمی افتد
چرا معشوق عاشق پیشه من در دل شبها
به گرد خود نمی گردد به پای خود نمی افتد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و عشق اشاره می‌کند و به نوعی از احساسات عمیق و ریشه‌دار در دل انسان‌ها سخن می‌گوید. بلبلان و گل‌ها به شور و حال خود ادامه می‌دهند و خورشید با صبح، از عشق و زیبایی‌اش دور نمی‌شود. همچنین، معشوق شاعر نیز به رغم جذابیت‌های خود در شب‌ها، به دور خود نمی‌چرخد و نتوانسته به عشق عاشق وفادار بماند. به طور کلی، شاعر احساس می‌کند که زیبایی و عشق هرگز از حقیقت خود دور نمی‌شوند.

شمارهٔ ۲۶۴

شمارهٔ ۲۶۵

هوش مصنوعی: به خاطر شور و شوق بلبلان، گل هرگز از حال و هوای خود دور نمی‌شود. همچنین صبح به خاطر آه و ناله‌اش، خورشید را از مسیرش دور نمی‌کند.

ز شور بلبلان گل از هوای خود نمی افتد

ز آه صبح، خورشید از هوای خود نمی افتد

هوش مصنوعی: غرور زیبایی، افرادی که از زیبایی گل لاله غافل هستند را تحت تأثیر قرار می‌دهد و نظر طاووس بر بال‌هایش می‌چسبد و به پای خود نمی‌افتد.

غرور حسن دارد غافل از خط لاله رویان را

نظر طاوس را از پر به پای خود نمی افتد

هوش مصنوعی: چرا محبوبم در شب‌های تاریک به دور من نمی‌چرخد و به پای من نمی‌افتد؟

چرا معشوق عاشق پیشه من در دل شبها

به گرد خود نمی گردد، به پای خود نمی افتد

شمارهٔ ۲۶۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده