صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چشم من دایم سپند آتش رخساره بود</p></div>
<div class="m2"><p>چون شرر تا چشم وا کردم دلم آواره بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عشق آن روزی که صحرای عدم را رنگ ریخت</p></div>
<div class="m2"><p>گردبادش روح گردآلود این آواره بود</p></div></div>

شمارهٔ ۲۵۳

چشم من دایم سپند آتش رخساره بود
چون شرر تا چشم وا کردم دلم آواره بود
عشق آن روزی که صحرای عدم را رنگ ریخت
گردبادش روح گردآلود این آواره بود

هوش مصنوعی: در این چهار بیت، شاعر به زیبایی چشم محبوب اشاره می‌کند که مانند آتش می‌درخشد و بر روح او تاثیر عمیق می‌گذارد. هر بار که چشمش را باز می‌کند، دلش آواره و مضطرب می‌شود. او به آغاز عشق و اثرات آن بر روحش می‌پردازد و نشان می‌دهد که عشق مانند طوفانی، روح او را دچار آشفتگی کرده است.

شمارهٔ ۲۵۱

شمارهٔ ۲۵۲

هوش مصنوعی: چشم من همیشه به زیبایی چهره‌ات خیره می‌شود و چون جرقه‌ای به دل من شعلۀ عشق می‌افکند. به محض اینکه چشمانم را باز می‌کنم، دلم پر از دلتنگی و آشفتگی می‌شود.

چشم من دایم سپند آتش رخساره بود

چون شرر تا چشم وا کردم دلم آواره بود

هوش مصنوعی: عشق در زمانی که وجود نداشت، با شدت و قدرتی مانند گردبادی به صحرای خالی رنگ و روح بخشید و این وضعیت باعث سرگردانی و بلاتکلیفی شده بود.

عشق آن روزی که صحرای عدم را رنگ ریخت

گردبادش روح گردآلود این آواره بود

شمارهٔ ۲۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده