صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رهروان چون بر میان دامان استغنا زنند</p></div>
<div class="m2"><p>هر چه پیش آید به غیر از دوست، پشت پا زنند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با گناه ما چه سازد آتش دوزخ، مگر</p></div>
<div class="m2"><p>روز محشر طاعت ما را به روی ما زنند</p></div></div>

شمارهٔ ۲۴۸

رهروان چون بر میان دامان استغنا زنند
هر چه پیش آید به غیر از دوست پشت پا زنند
با گناه ما چه سازد آتش دوزخ مگر
روز محشر طاعت ما را به روی ما زنند

هوش مصنوعی: این شعر به این موضوع اشاره دارد که افرادی که در مسیر خداوند و دوست می‌گذرند، باید از هر چیز دیگری جز خداوند فاصله بگیرند. حتی گناهان و عذاب‌های دوزخ نیز نمی‌توانند مانع لطف و رحمت خداوند شوند، چرا که در روز قیامت، اعمال و طاعت آنها مورد توجه قرار می‌گیرد. در واقع، عشق به دوست (خدا) و ایمان، بر تمام گناهان غلبه می‌کند.

شمارهٔ ۲۴۶

شمارهٔ ۲۴۷

هوش مصنوعی: سیر و سلوک‌کنندگان وقتی به مقام بی‌نیازی می‌رسند، هر چیزی که جز دوست (خدا) پیش بیاید را رد کرده و بی‌اعتنا می‌شوند.

رهروان چون بر میان دامان استغنا زنند

هر چه پیش آید به غیر از دوست، پشت پا زنند

هوش مصنوعی: آتش دوزخ با گناهان ما چه کند، مگر اینکه در روز قیامت اعمال نیک ما را به ما نشان دهند.

با گناه ما چه سازد آتش دوزخ، مگر

روز محشر طاعت ما را به روی ما زنند

شمارهٔ ۲۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده