صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه چنان تنگ گرفته است دل تنگ مرا</p></div>
<div class="m2"><p>که برآرد ز کدورت می گلرنگ مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نیست در عالم افسرده جگرسوخته ای</p></div>
<div class="m2"><p>به چه امید برآید شرر از سنگ مرا؟</p></div></div>

شمارهٔ ۲۵

نه چنان تنگ گرفته است دل تنگ مرا
که برآرد ز کدورت می گلرنگ مرا
نیست در عالم افسرده جگرسوخته ای
به چه امید برآید شرر از سنگ مرا

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که دل او به شدت غمگین و تنگ است. این دل‌تنگی به حدی نیست که حتی گل رنگی نتواند کدورت‌های او را برطرف کند. او همچنین اشاره می‌کند که در جهان کسی وجود ندارد که مانند او دچار درد و رنج باشد و از این رو از خود می‌پرسد که چگونه می‌تواند جرقه‌ای از امید و شادابی از دل سنگی خود بیرون بیاورد.

شمارهٔ ۲۳

شمارهٔ ۲۴

هوش مصنوعی: دل من آن‌قدر فشرده و ناراحت نیست که نتواند با زیبایی و رنگین‌کمان خوشی‌ها آرامش پیدا کند.

نه چنان تنگ گرفته است دل تنگ مرا

که برآرد ز کدورت می گلرنگ مرا

هوش مصنوعی: در دنیا هیچ کس نیست که با دل شکسته و غمگین، امیدی داشته باشد که از سنگ، آتش و جرقه ای برود.

نیست در عالم افسرده جگرسوخته ای

به چه امید برآید شرر از سنگ مرا؟

شمارهٔ ۲۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده