صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۱۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روز روشن آه ما بر قلب گردون می زند</p></div>
<div class="m2"><p>عاجزست آن کس که بر دشمن شبیخون می زند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دست گستاخم به زلف او شبیخون می زند</p></div>
<div class="m2"><p>بوسه ام خود را بر آن لبهای میگون می زند</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>سرکه ابروی زاهد گر چنین تندی کند</p></div>
<div class="m2"><p>نشأه می همچو رنگ از شیشه بیرون می زند</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱۹

روز روشن آه ما بر قلب گردون می زند
عاجزست آن کس که بر دشمن شبیخون می زند
دست گستاخم به زلف او شبیخون می زند
بوسه ام خود را بر آن لبهای میگون می زند
سرکه ابروی زاهد گر چنین تندی کند
نشأه می همچو رنگ از شیشه بیرون می زند

هوش مصنوعی: این شعر درباره عشق و جذابیت است. شاعر اشاره می‌کند که صدای آه او به آسمان می‌رسد و کسی که در برابر محبت دشمنی می‌کند، عاجز است. او به زلف معشوق خود حمله‌ور می‌شود و بوسه‌ای را بر لب‌هایش می‌زند. در انتها، به سرکه ابروی زاهد اشاره می‌کند که اگر چنین تندی داشته باشد، نشان‌دهنده شوق و زیبایی است که می‌تواند از دل سادگی بیرون بیاید. در کل، شعر در راستای عشق، زیبایی و بازی‌های عاطفی است.

شمارهٔ ۲۱۷

شمارهٔ ۲۱۸

هوش مصنوعی: در روز روشن، صدای ناله ما به آسمان می‌رسد. کسی که به دشمن حمله می‌کند، ناامید و ناتوان است.

روز روشن آه ما بر قلب گردون می زند

عاجزست آن کس که بر دشمن شبیخون می زند

هوش مصنوعی: دست بی‌پروا و جسور من به موهای او حمله می‌کند و بوسه‌ام را بر لب‌های زیبا و رنگین او می‌زند.

دست گستاخم به زلف او شبیخون می زند

بوسه ام خود را بر آن لبهای میگون می زند

هوش مصنوعی: اگر سرکه ابروی زاهد این‌گونه تند و تیز باشد، نشأت و شادی از می‌، همچون رنگی که از شیشه بیرون می‌زند، نمایان خواهد شد.

سرکه ابروی زاهد گر چنین تندی کند

نشأه می همچو رنگ از شیشه بیرون می زند

شمارهٔ ۲۱۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده