صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۲۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پنبه از بی طالعی ناخن به داغم می زند</p></div>
<div class="m2"><p>پرده فانوس، دامن بر چراغم می زند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عشقبازان را نسیم زلف می آرد به رقص</p></div>
<div class="m2"><p>بوی گل بیهوده خود را بر دماغم می زند</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱۷

پنبه از بی طالعی ناخن به داغم می زند
پرده فانوس دامن بر چراغم می زند
عشقبازان را نسیم زلف می آرد به رقص
بوی گل بیهوده خود را بر دماغم می زند

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر با طعنه به بی‌اطلاعی و ناامیدی خود از عشق، به توصیف احوالاتش می‌پردازد. او احساس می‌کند که پنبه به ناخن‌هایش آسیب می‌زند و پرده‌ای که بر روی چراغ است، در حال داغ کردن اوست. نسیمی که زلف‌های عاشقانه را به رقص درمی‌آورد، اینجا برای او تنها عطر بی‌معنی گل را به همراه دارد که بر مشامش می‌زند. این احساسات نشان‌دهنده یأس و ناامیدی شاعر از عشق و زیبایی‌هایش است.

شمارهٔ ۲۱۵

شمارهٔ ۲۱۶

هوش مصنوعی: به دلیل ناآگاهی و ناچاری، ناراحتی و درد من همچنان ادامه دارد و نور امیدی که همواره در زندگی‌ام بوده، به نحوی از بین می‌رود و دامن خوشبختی‌ام را به آتش می‌کشد.

پنبه از بی طالعی ناخن به داغم می زند

پرده فانوس، دامن بر چراغم می زند

هوش مصنوعی: به خاطر نسیم زلف معشوق، عاشقان به رقص در می‌آیند و بوی گل به طور بی‌دلیل بر مشام من می‌نشیند.

عشقبازان را نسیم زلف می آرد به رقص

بوی گل بیهوده خود را بر دماغم می زند

شمارهٔ ۲۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده