صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۶۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از سرد مهری آتش شوقم فسرده است</p></div>
<div class="m2"><p>روغن تلف مکن به چراغی که مرده است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با مشتری به چین جبین حرف می زند</p></div>
<div class="m2"><p>حسن تو گوشمال کسادی نخورده است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۶۵

از سرد مهری آتش شوقم فسرده است
روغن تلف مکن به چراغی که مرده است
با مشتری به چین جبین حرف می زند
حسن تو گوشمال کسادی نخورده است

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از سردمانی و دوری معشوق شکایت می‌کند و حس شوق و عشق خود را بیان می‌نماید. او به تصویر یک چراغ خاموش اشاره می‌کند که نمی‌توان با روغن آن را روشن کرد و از طرفی به حسن و زیبایی معشوق اشاره می‌کند که همچنان ویران نشده و ارزشمند باقی مانده است. به طور کلی، احساسات عاشقانه و ناامیدی در این اشعار به وضوح قابل مشاهده است.

شمارهٔ ۱۶۳

شمارهٔ ۱۶۴

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌توجهی و سردی عشق، احساس شوق من از بین رفته است. لطفاً روغن را برای چراغی که خاموش شده است، هدر ندهید.

از سرد مهری آتش شوقم فسرده است

روغن تلف مکن به چراغی که مرده است

هوش مصنوعی: حسن با دیگران به احترام و ادب صحبت می‌کند و هرگز به خود اجازه نمی‌دهد که به خاطر کم‌فروشی یا بی‌احترامی به کسی لطمه بزند.

با مشتری به چین جبین حرف می زند

حسن تو گوشمال کسادی نخورده است

شمارهٔ ۱۶۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده