صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>غم پوشش برونم را گرفته است</p></div>
<div class="m2"><p>خیال نان درونم را گرفته است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز فکر جامه و نان چون برآیم؟</p></div>
<div class="m2"><p>که بیرون و درونم را گرفته است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۴۱

غم پوشش برونم را گرفته است
خیال نان درونم را گرفته است
ز فکر جامه و نان چون برآیم
که بیرون و درونم را گرفته است

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که غم و اندوه بر پوشش بیرونی او چیره شده و افکارش به نان و دغدغه‌های درونی اش متمرکز است. او از این وضعیت رنج می‌برد و می‌گوید که این نگرانی‌ها تمام وجودش را دربر گرفته و او را از فکر کردن به چیزهای دیگر بازداشته است.

شمارهٔ ۱۳۹

شمارهٔ ۱۴۰

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که به خاطر مشکلات ظاهری و ظاهربینی دارم، باعث شده که فکر و ذهنم فقط مشغول نان و معیشت داخلی باشد.

غم پوشش برونم را گرفته است

خیال نان درونم را گرفته است

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم از فکر و نگرانی دربارهٔ لباس و نان رهایی پیدا کنم؟ که این افکار تمام وجودم را فراگرفته است.

ز فکر جامه و نان چون برآیم؟

که بیرون و درونم را گرفته است

شمارهٔ ۱۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده