صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت</p></div>
<div class="m2"><p>امید شکرخند گل از چاک قفس داشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر کس که درین دایره از ناموران شد</p></div>
<div class="m2"><p>مانند نگین چشم به دست همه کس داشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>برگشت ز لب جان به تن خسته دگربار</p></div>
<div class="m2"><p>تا روی تو آیینه مرا پیش نفس داشت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳۶

هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت
امید شکرخند گل از چاک قفس داشت
هر کس که درین دایره از ناموران شد
مانند نگین چشم به دست همه کس داشت
برگشت ز لب جان به تن خسته دگربار
تا روی تو آیینه مرا پیش نفس داشت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به موضوع طمع و امید اشاره می‌کند. هر فردی که به محبت و زیبایی دیگران طمع دارد، در دلش امید به خوشی و زیبایی را دارد. همچنین، کسانی که در جامعه مشهور و نامی می‌شوند، مانند نگینی ارزشمند در چشم دیگران به حساب می‌آیند. شاعر همچنین به احساس خود اشاره می‌کند که پس از رنج و خستگی، دوباره به زندگی و عشق می‌گردد و دیدن محبوبش را همچون آیینه‌ای در نظر می‌آورد که آرامش و نشاط را به او برمی‌گرداند.

شمارهٔ ۱۳۴

شمارهٔ ۱۳۵

هوش مصنوعی: هر کسی که به دل‌خوشی دیگران امید داشته باشد، در واقع از مردم چیزی جز ضرر و خسارت نخواهد دید؛ اما کسی که شکر و شادی را از چاک قفس گل ببیند، امید می‌بندد و زیبایی را در دل خود دارد.

هر کس طمع روی دل از مردم خس داشت

امید شکرخند گل از چاک قفس داشت

هوش مصنوعی: هر کسی که در این محیط به شخصیت‌های بزرگ و مشهور تبدیل شود، مانند نگینی می‌درخشد و همه به او توجه دارند.

هر کس که درین دایره از ناموران شد

مانند نگین چشم به دست همه کس داشت

هوش مصنوعی: پس از مدتی دوری، جانم دوباره به تن خسته‌ام بازگشت تا اینکه چهره تو در آینه، جلوه‌گر شد و نفس را در من به تماشا نشاند.

برگشت ز لب جان به تن خسته دگربار

تا روی تو آیینه مرا پیش نفس داشت

شمارهٔ ۱۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده