صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۳۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ارباب حیا را لب نانی ز جهان نیست</p></div>
<div class="m2"><p>روزی ز دل خود خورد آن را که زبان نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>(یاری که نگیرد دلش از دوری منزل</p></div>
<div class="m2"><p>در وادی تجرید به جز ریگ روان نیست)</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳۴

ارباب حیا را لب نانی ز جهان نیست
روزی ز دل خود خورد آن را که زبان نیست
یاری که نگیرد دلش از دوری منزل
در وادی تجرید به جز ریگ روان نیست

هوش مصنوعی: این شعر به موضوع حیا و زندگی اشاره دارد. شاعر می‌گوید که ارباب حیا از نان و دنیا بی‌نیاز است و تنها از دل خود می‌خورد، زیرا زبان و کلامی برای ابراز احساسات ندارد. همچنین اشاره می‌کند که یاری که از دوری و جدایی دلش را آرام نمی‌کند، در وادی تجرید و معنویت هیچ چیز جز ریگ‌های روان نیست. به این معنا که در عمق تجرد و معنویت، چیزی جز تلخی‌های زندگی باقی نمی‌ماند.

شمارهٔ ۱۳۲

شمارهٔ ۱۳۳

هوش مصنوعی: کسی که به حیا و شرم اهمیت می‌دهد، در دنیا به دنبال نان و روزی نمی‌گردد. او از دل خود می‌خورد، زیرا زبانی برای ابراز احساساتش ندارد.

ارباب حیا را لب نانی ز جهان نیست

روزی ز دل خود خورد آن را که زبان نیست

هوش مصنوعی: کمکی که از دوری تنهایی زندگی‌اش لطمه نمی‌خورد، در دنیای عدم و بی‌خبری چیزی جز گرد و غبار نیست.

(یاری که نگیرد دلش از دوری منزل

در وادی تجرید به جز ریگ روان نیست)

شمارهٔ ۱۳۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده