صائب » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۱۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرا گشایش خاطر ز دامگاه بلاست</p></div>
<div class="m2"><p>کمند وحدت من چارموجه دریاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گره ز کار کریمان گشاده گردد زود</p></div>
<div class="m2"><p>حباب نیم نفس بار خاطر دریاست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>گریختیم به خاک از سپهر و غافل ازین</p></div>
<div class="m2"><p>که خاک، تخته مشق محرران قضاست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۶

مرا گشایش خاطر ز دامگاه بلاست
کمند وحدت من چارموجه دریاست
گره ز کار کریمان گشاده گردد زود
حباب نیم نفس بار خاطر دریاست
گریختیم به خاک از سپهر و غافل ازین
که خاک تخته مشق محرران قضاست

هوش مصنوعی: این شعر به احساس آزادی و رهایی اشاره دارد. شاعر از بندهای بلا و مشکلات رهایی می‌یابد و وحدت را همچون دریایی وسیع توصیف می‌کند. او به نقش کریمان و نیروی نیکوکارانه اشاره می‌کند که می‌تواند مشکلات را سریعاً حل کند. همچنین، شاعر به فرار از آسمان و غافل بودن از واقعیت زندگی اشاره دارد و خاک را محل تمرین سرنوشت‌ساز انسان‌ها می‌داند.

شمارهٔ ۱۱۴

شمارهٔ ۱۱۵

هوش مصنوعی: دل آرام و راحتی من از دام‌های درد و رنج به خاطر وحدت و پیوندی است که با دریا دارم؛ این پیوند مرا به سوی آزادی و آسایش هدایت می‌کند.

مرا گشایش خاطر ز دامگاه بلاست

کمند وحدت من چارموجه دریاست

هوش مصنوعی: اگر مشکلات کار نیکوکاران به سرعت حل شود، مانند حبابی که با یک نفس کوچک بر روی آب ظاهر می‌شود، خاطر آسوده‌ای همچون دریا خواهیم داشت.

گره ز کار کریمان گشاده گردد زود

حباب نیم نفس بار خاطر دریاست

هوش مصنوعی: به زمین پناه بردیم، غافل از اینکه این خاک، جایی است که تقدیرها نوشته می‌شود.

گریختیم به خاک از سپهر و غافل ازین

که خاک، تخته مشق محرران قضاست

شمارهٔ ۱۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده