آنچه مرا از رخسار محروم می‌کند زلف پریشان است. این دریای لطافت در موج عنبر پنهان است.

اگر با خورشید تابان بی‌تو شراب بنوشم لب لعل می‌آلودت در نظرم پیکان خونین است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تصاویری از عشق و مجنون بودن اشاره می‌کند. او به نوعی از جذبه و جاذبه‌ای که عشق به وجود می‌آورد، می‌پردازد و می‌گوید که این عشق می‌تواند انسان را به حالتی غیرعادی و دیوانه‌وار بکشاند. همچنین، با اشاره به چتر سلیمان، به قدرت و عظمت عشق و تأثیر آن بر زندگی انسان‌ها اشاره کرده است. به طور کلی، این بیت تجسمی از عشق و حال و هوای عاشقانه را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: عاشقان در فکر و خیال خود غرق شده‌اند و در دلشان دریاهایی از عشق و احساس جاری است.

فریبکاری رقیب مرا از کوی یار آواره کرد. آنچه آدم را از بهشت بیرون می‌کند ریاکاری شیطان است.

هوش مصنوعی: من مسلمانم، ولی اگر کسی به عشق خود خیانت کند، من مثل کافری هستم که به ایمان مسلمانان آسیب می‌زند.

جام نشاط اهل محبت از دور نمی‌افتد. آنکه همیشه خون می‌نوشد چگونه خماری بکشد؟

هوش مصنوعی: من انسان خاکی و بی‌اهمیت هستم، نه کسی بزرگ و برجسته. عشق من به کیمیای زندگی مرا رسوا کرده و ستاره‌های آسمان، سنگ‌های سرزنش را از من پنهان کرده‌اند.

هوش مصنوعی: آسمان چون لرزان است، و از اوج خود قضا را به جانب اهلش می‌فرستد. ای صائب، بدان که چشم‌های شما چیزی جز گناه زشتی را نمی‌بیند، و شمشیر برهنه‌ای است که به سوی‌تان نشانه رفته است.