آنچه مرا از رخسار محروم می‌کند زلف پریشان است. این دریای لطافت در موج عنبر پنهان است.

اگر با خورشید تابان بی‌تو شراب بنوشم لب لعل می‌آلودت در نظرم پیکان خونین است.

فریبکاری رقیب مرا از کوی یار آواره کرد. آنچه آدم را از بهشت بیرون می‌کند ریاکاری شیطان است.

جام نشاط اهل محبت از دور نمی‌افتد. آنکه همیشه خون می‌نوشد چگونه خماری بکشد؟