ابروان رنگین خورشید از پشت کوه‌ها برنیامد. دیدند لعل لبت به سنگ‌ها خون می‌چکاند.

تا نقاش‌ها چهرهٔ دلبرم را نگاشتند، دفتر گل حکم تقویم کهن را پیدا کرد.

دلدادهٔ راستین قدر سنگ ملامت را می‌داند. این سنگ‌ها شایسته و لایق مخزن سلطانند.

هوای نفس مغلوب استیلای عقل شد. مردم اوباش اختیار را از دست حاکم ستاندند.

تا دل بی‌نور می‌‌گردد هوس عنان را به دست می‌گیرد. خفاش‌ها هنگام تاریکی از لانه‌شان بیرون می‌آیند.

نسیم صبحدم هرگز با تو مهربان نمی‌شود. صائب تا از چشم اشک نریزی شمع تنهاست.