روی تو غبار خط را آیه‌های قرآن کرده است. زیباییِ باشکوهت مور را سلیمان کرده است.

چشمانت چشم آهو را به نقطه‌ای سهو بدل کرده است. ابروانت هلال ماه را طاق فراموشی کرده است.

روی گلت بلبل‌ها را از گلزار رانده است. سنبلت خط ریحان را با خاک یکسان کرده است.

چشمان فرنگی‌ات کعبه را بت‌خانه کرده است. گیسوی چلیپا و پیچ‌درپیچت زمین را کافرستان کرده است.

لعل میگونت که خون بدخشان را می‌آشامد غنچه را به چشم بلبلی پیکان خونین کرده است.

آفتاب بر سرت می‌تابد تا چابک‌سوار من عزم میدان کرده است.

التفاتی لعل جان‌بخشت سیاه‌دلان را در میان مردم پرده‌دار آب حیات کرده است.

از درد عشقت خورشید تابان چهرهٔ زرّین زمین را زرافشان کرده است.

موج دریای احسانت زمین را نگه داشته است. رخسار ترت جهان را یونان کرده است.

التفاتت جلوهٔ باد بهار را مانند گل دست و گریبانی کرده است که دلم را هزار چاک می‌دهد.

چه عجب گر خط تو را با صائب مهربان کرد؟ خط ظالم کافر نیز بسیار مسلمان کرده است.