هوش مصنوعی: چهار دیوار قفس که ما در آن زندگی می‌کنیم برای خوشی و لذت ما کافی است، دیگر نیازی به شلوغی‌ها و زیبایی‌های دنیای بیرون نیست.

هوش مصنوعی: لباسی که عارفان و صوفیان به تن می‌کنند، در حقیقت یک زینت برای آن‌هاست. در کنار این، وجود خودمان به جای آنکه در پی چیزهای بزرگ و مادی باشیم، باید از نعمت‌های ساده و کم‌هزینه‌ای مثل یک حصیر بهره‌مند شویم که برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: ما بی‌نیازیم و به چیزهای اضافی نیازی نداریم؛ ناز و نازکی برای ما مطرح نیست. در حالی که آرام و آسوده‌ایم، داشتن زانوی خودمان به عنوان تکیه‌گاه برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: چشمان ما با زیبایی‌های دنیا آشنا شده و دیگر از دیدن زر و زیورهای ظاهری غافل هستند. برای ما، تنها داشتن یاد و خاطره‌ای از بهشت و باغی پر از گل‌ها کافی است تا بتوانیم به زندگی ادامه دهیم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایمان مانند شبنم نیست که بر روی گلبرگ‌ها بنشیند، زیرا زیبایی و دلنشینی ما به اندازه‌ی کافی است.

هوش مصنوعی: ما قادر نیستیم با چشم زخم و بدخواهی‌های موجود در دنیا مقابله کنیم، اما کافیست که به ابروی تو نگاه کنیم تا احساس دعا و نیایش کنیم.

هوش مصنوعی: این گروه از سگ‌ها که سر و صدای زیادی راه انداخته‌اند، اگر از ما چیزی نخواهند، دیگر نیازی به ما ندارند.

هوش مصنوعی: در اصفهان، لطفاً با ناز و کرشمه به ما نگاه نکن، زیرا غم دوری‌ات برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: تا کی باید بر زبان خاموش ما قفل ادب بزنید؟ همین که بر گلوی ما فشار می‌آورید کافی است.

هوش مصنوعی: ما همچون شبنم، درخشان و زیبا نیستیم که در کنار گل‌ها باشیم. اگر هم که در جایی دور از چشم باشیم، همان جا برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: اگر مردم دنیا به ما بی‌تفاوتی کنند و به ما نگاهی نداشته باشند، برای ما همین که آدم آشنا و خودی داریم کافی است.