هوش مصنوعی: زندگی پر از تلخی‌ها و نگران‌های زیادی است، اما همین نوشیدنی خوشمزه‌ای که داریم، کافی است. درد و غم ناشی از ناامیدی برای ما بسیار زیاد است.

هوش مصنوعی: اگر بوسه‌ی شیرین وجود نداشته باشد، پیام تلخ هم برای آرامش دل امیدوار ما کافی است.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر دلسوزی نتواند بر مزار ما بیاید، همین که چراغی از خار خارخاری گلستان یادگار ما باشد، کافی است.

هوش مصنوعی: اگر شیرین به خون ما دست نیازد، وجودِ تیشه‌ی مردانه‌مان به عنوان یاری‌کننده برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: اگرچه با خصلت آتشین خود، دوزخ به ما سختی و تندی می‌کند، اما یک مشت آب از پیشانی شرمنده‌مان کافی است.

هوش مصنوعی: ما با چهرهٔ خود، باغی سرسبز و زیبا داریم و همین برای ما کافی است تا در کنار جویبار، قد برافراشته و سرکش باشیم.

هوش مصنوعی: با نوازش محبت، خستگی و خواب آلودگی را کنار بزنیم، کافی است که یک برگ تاک به ما राहत دهد.

هوش مصنوعی: سپر انداختن و خاموشی به عنوان یک راه دفاعی، باعث می‌شود که حمله‌ها و مشکلات نتوانند به ما آسیب برسانند. ما با برقراری آرامش و دوری از تنش‌ها، از خودمان در برابر سختی‌ها و خطرات محافظت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما مانند بید مجنون در باغ زندگی هستیم، سرمان را از شرم به پایین انداخته‌ایم، زیرا بارِ مشکلات و مصائب بر دوش ما سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: زشت‌روها دشمنان آینه‌های شفاف هستند و ما را بس است که بدون پرده و با صراحت صحبت کنیم.

هوش مصنوعی: ما از مجنون یاد گرفتیم چگونه به تعقیب محبوب برویم، و از نظر غزالان تنها یک نگاهشان برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: اگر دل ما این بار سنگین غم را بر نداشته باشد، از آشنایی با این درد نمی‌توانیم بگریزیم. این که در شب گذشته این احساس را نداشته‌ایم، برای ما کافی است که زیر این بار سنگین بار دیگر قرار بگیریم.