هوش مصنوعی: تکیه‌گاه و حمایت از ویرانی که به دوش داریم، کافی است. دیگر نمی‌خواهیم که نگهبان بی‌نتیجه و بی‌پایان خانه‌مان باشیم.

هوش مصنوعی: سرزمین ما نیازی به لشکر بیگانه ندارد، فقط آمد و رفت نفس های ما کافی است تا ویرانی را حس کنیم.

هوش مصنوعی: اگر ابر به سرعت و خشک از سرزمین ما بگذرد، برای ما کافی است که آبروی خود را مانند دانه‌ای گرانبها حفظ کنیم.

هوش مصنوعی: نقش روی آب نمی‌تواند خود را به دست آورد، بی‌قراری ما در بتکده برای خود ما کافی است.

هوش مصنوعی: صائب به ما می‌گوید که در دل ویرانی‌ها و مشکلات، گنج و زیبایی‌های ارزشمندی وجود دارد. او از ما می‌خواهد که در این ویرانه‌ها به دنبال آرامش و خویش‌سازی باشیم و در واقع، تنها یک گوشه از دنیا برای ما کافی است تا در آن به آرامش برسیم.