هوش مصنوعی: ما به یک نوشته تازه از جوانان دنیا نیاز داریم و یک برگ سبز از بهاری که هرگز خشک نمی‌شود برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: افرادی که به جزئیات می‌پردازند نیازی به کتاب و یادداشت ندارند، فقط پیچیدگی‌های روابط و مسائل میان ما کافیست.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی و ناز، سبب پایداری و استحکام در میوه شود، پس سایه خشک نخل جوان ما کافی است.

هوش مصنوعی: آغوش ما به مانند گردن‌بند قمری، بی‌پروا نیست؛ همین که از دور به آن سرو زیبا نگاه کنیم، برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: اگر لب‌های شیرین تو خیلی هم شیرین باشد، حرف‌های تلخی که از دهان تلخ من می‌آید، برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: ما مانند خوشه‌چینی هستیم که از گل‌ها به‌دنبال لذت‌ها می‌رویم و در این دنیا به چیزی جز چرتکه‌های بی‌ارزش نیاز نداریم تا زندگی‌مان را بسازیم.

هوش مصنوعی: در زمین خالص و پاک ما، دیگر نیازی به طمع و حرص نیست، یک قطره از زیبایی و لطافت چهره شبنم برای ما کافی است.

هوش مصنوعی: زندگی در کنار گل‌زار، خوشی و شادی را به ارمغان می‌آورد، اما افرادی که درک درستی از زیبایی‌ها ندارند، تنها به بوی خوش گل‌ها اکتفا می‌کنند و ما هم از نسیم ملایم آن لذت می‌بریم.

هوش مصنوعی: اگر اشاره‌ای وجود نداشته باشد، ما با چروک پیشانی هم راضی هستیم، چرا که تیر تیرگی از کمان ابروهای ما کافی است.

هوش مصنوعی: اگر بوسه‌ای در نامه وجود نداشته باشد، این بی‌رحم بودن کافی است که نامه‌ی خشک و بی‌روح، به تنهایی می‌تواند آرامش‌بخش جان ما باشد.

هوش مصنوعی: زمانی که لقمه‌ای نیکو و مغذی به دهان ما می‌افتد، روح و جان ما را تقویت می‌کند، اما اگر آن لقمه پر از چربی و سنگینی باشد، می‌تواند باعث لاغری و ضعف روحی ما شود. پس باید دقت کنیم که چه چیزی را به عنوان مایحتاج خود انتخاب می‌کنیم و به چه صورتی آن را مصرف می‌کنیم. در حقیقت، باید به مقدار کافی از نعمت‌ها بهره‌مند شویم و به همین اندازه از زندگی لذت ببریم.

هوش مصنوعی: اگر زبان نتواند به درستی حال و احساسات ما را بیان کند، همانند بچه‌ها، کافیست دیگران خودشان ما را درک کنند و از روی حالت چهره‌مان ما را بفهمند.

هوش مصنوعی: اگر این باغ از هم‌آوایان خالی شود، این کلام زیبا و دلنشین، کافی‌ست برای ما.