هوش مصنوعی: دل من این‌قدر زار و نزار است به خاطر تقدیر ناخوشی که دارم. همان‌طور که شعله‌ی ضعیفی از یک مشعل، نتیجه‌ی تنگی و محدودیت محیطی‌اش است.

هوش مصنوعی: باغ هیچگاه از حال و روز کسانی که از آن دور مانده‌اند، بی‌خبر نیست؛ زیرا دیوار باغ برای پرندگان بدون بال و پر ترک و نواقصی دارد.

هوش مصنوعی: من که بر شمشیر تکیه زده‌ام، چگونه می‌توانم حالم را تغییر دهم، در حالی که دنیا آن را به کسی می‌دهد که از راحتی و آسایش به دور است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر غم‌ها و ناامیدی‌ها به شدت آسیب‌دیده است و به همین دلیل، در دور و بر خود احساساتی عمیق و سنگین را مشاهده می‌کند. چشمان من همچون دهان یک اژدها، گویای افکار و رازهایی است که در درونم وجود دارد.

هوش مصنوعی: می‌نوشم چون موجی از حسرت که در دریای سراب غوطه ور است، از بی‌توجهی‌های خشک من، ترس دارم به آن آب حیات.

هوش مصنوعی: ما با وجود اینکه از دل سختی‌ها و مشکلات گذر کرده‌ایم، داشتن یک نشانه‌ی ساده و معمولی مانند بوته‌ی خارا بر سرمان برای ما ارزشمندتر از صد نشان یا عنوان گران‌بهاست.

هوش مصنوعی: سبزه و زنگاری که بر روی آیینه‌ام نشسته، بهتر از کوه سنگینی است که خیره‌کننده است.

هوش مصنوعی: من از تمام خوبی‌ها و بدی‌های زندگی بی‌نیاز شده‌ام؛ به گونه‌ای که وجودم به هیچ چیز جز خودم وابسته نیست و نیازی به اصلاح یا پاکیزگی ندارم.

هوش مصنوعی: آفتاب هر فردی از سمت شرق طلوع می‌کند و کسانی که پیروان حق هستند، در این میان تماشاچیان یا دنبال‌کنندگان بی‌پایه‌ای به شمار می‌روند که فقط به ظاهر و بیرون نگاه می‌کنند.

هوش مصنوعی: چرا هر قسمت از وجودم به درد و اندوهی نمی‌افتد؟ آیا شعله‌ی آتشین درد دل من در درونم خاموش شده است؟

هوش مصنوعی: چرا وقتی رنگ لباس ارغوانی نیست، داغ و سوزان باشد؟ لاله در پیراهنش از حسادت به زیبایی تو مانند آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: گفت‌های تو به اندازه‌ای شیرین و دلپذیر است که مانند شهدی خوشمزه می‌چکد. مانند طوطی که از زبانش سخنان زیبا می‌روید، کلام تو نیز زیبا و دلنشین است و همانند شکر به گوش می‌رسد.