هوش مصنوعی: آینه‌ی ما با زیبایی ابروی‌مان جلا پیدا می‌کند، و عینک‌مان مانند حبابی از زانوی ماست.

هوش مصنوعی: اگرچه در دنیای ممکنات به خواب و بی‌تحرکی هستیم، اما مکان نامحدود و ناشناخته ما را به وحشت انداخته است؛ چراکه روح و وجود ما همچون آهویی در حال فرار از ترس است.

هوش مصنوعی: ما از حمله و حمله ناگهانی مرگ نگران نیستیم، چون زندگی‌مان مانند کمان است که بر روی بازوی ما قرار دارد.

هوش مصنوعی: ما در انتظار خطرات و مشکلات هستیم و احساس امنیت نداریم. هر کسی که در کنار ماست، ممکن است به ما آسیب برساند.

هوش مصنوعی: هرچند با احتیاط و درسته‌ای از自己 محافظت کنیم، اما در صبح زود بوی خوش ما را نمی‌توان پنهان کرد و به طور ناخواسته خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: خاطره‌ های زیبا و شاداب ما مانند لاله‌ای در بهار است و سرو ایستاده در کنار جوی، نمادی از برجستگی و زیبایی آن خاطرات است.

هوش مصنوعی: با این که ما به صائب به زبان لاف و گزاف می‌پردازیم، اما به هر طرف که گوش دهیم، گفت‌وگوی ما شنیده می‌شود.