هوش مصنوعی: ای خوشه‌چین سنبل زلف تو، همانند مشکی خالص است که در شبنم نشسته، و گدای گلشن حسن تو، همچون آفتاب است.

هوش مصنوعی: در جمع تو، درخت سپند می‌سوزد و ناله می‌زند، و در آتش عشق تو، کباب به شادی می‌خندد.

هوش مصنوعی: وقتی که به معشوق نزدیک می‌شوم، درد و گریه‌ام از تابش آفتاب هم سخت‌تر می‌شود و این نزدیکی باعث می‌شود شیرینی و زیبایی زندگی‌ام بیشتر تلخ به نظر برسد.

هوش مصنوعی: ما در دنیای پرهراس و نگرانی زندگی می‌کنیم و همچنان که دیوانگان هستیم، دلمان می‌خواهد از این وضعیت رهایی یابیم. اما ما به شناخت و آگاهی از عذاب‌هایی که در این زندگی وجود دارد، آشنا هستیم.

هوش مصنوعی: عشق مانند شبنم روی چشمان پاک و بی‌آلایش نشسته است و هر شبنم، نشانه‌ای از روشنایی و نور آفتاب است که به زندگی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: همیشه از خواسته‌ها و آرزوهای خود رنج می‌برم. در خانه‌ی من، فرشی به رنگ حباب وجود دارد که نماد دشمنی با من است.

هوش مصنوعی: از آرزوی بی‌جا دست بکش، زیرا طمع می‌تواند بدی‌هایی برایت به‌دنبال داشته باشد و در حق خود دعای یک گدا هم به اجابت نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: از عیب و نقص های زندگی انسان به هنر و زیبایی می‌رسد. هنگامی که چشم‌ها از تلخی‌ها و مشکلات زندگی دور شوند، مانند ابر که آب با ارزش و گرانبها را از دریا می‌برد.

هوش مصنوعی: زمانی که از عمر کوتاه خود غافل شدم، خواب سنگینی بر من چیره شد و صدای آب این خواب را تقویت کرد.

هوش مصنوعی: سلطانی که بر ملت خود ظلم می‌کند، مانند فرد هوسبازی است که از گوشت خود غذا درست می‌کند.

هوش مصنوعی: از زمانی که گوشه ابروی محبوبم را دیدم، ماه عید از زیبایی و درخشانی چشمان آفتاب کم رنگ‌تر شد.

هوش مصنوعی: از دنیا توقع آرامش نداشته باش، زیرا دل‌ها همچون آب در دستان ما هستند و این دنیای فریبنده مانند سرابی است که در آن آرامش واقعی یافت نمی‌شود.