هوش مصنوعی: وقتی حسن به جنگ عشق می‌آید، سپاه دلش را می‌شکند و برای خوش‌یمنی، کلاه خود را به زمین می‌اندازد.

هوش مصنوعی: من در آتش عشق می‌سوزم و از حجاب‌های آن رنج می‌برم. می‌خواهم آهی را که در درونم دارم، به آرامی بیان کنم، اما مثل الفی که در آغاز کلمه پنهان است، نتوانم صدا بزنم.

هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهی در خفا و بی‌خبری بگذاری و مانند حبابی ناچیز باقی بمانی؟ می‌توان با یک آه پاک و خالص، مسیر خود را پیدا کرد.

هوش مصنوعی: غم بدون دلیل، به سراغ دل ما می‌آید و مانند ابر نیسان، به طور ناگهانی، نشانه‌ای از خودش نشان می‌دهد و می‌داند که خانه‌اش کجاست.

هوش مصنوعی: وقتی کبک قد و اندام زیبا و لخت او را در حال ناز و آمد و شد دید، آن‌قدر حیرت‌زده شد که راه خود را فراموش کرد.

هوش مصنوعی: دوست ما به دلیل وجود آینه، به خوبی قدر و ارزش نگاه خودش را می‌داند و به همین خاطر، به زیبایی‌های مهر و ماه نمی‌تواند توجه کند.

هوش مصنوعی: رهروی که از نشانه‌ها و شیوه‌های رنج و درد آگاه است، مانند سنگی خواهد شد که در دورِ کعبه می‌چرخد و به مسیر خود وفادار می‌ماند.

هوش مصنوعی: هر کسی که از بزرگان و افراد با اراده و همت، نقد و انتقادی دریافت کرده باشد، باید نعمت و زیبایی‌های زندگی خود را بیشتر از گل و زیبایی دیگران بداند.

هوش مصنوعی: شب‌ها درد و آه خود را به آسمان می‌فرستم.