هوش مصنوعی: پیری به قدری در وجودم اثر گذاشته که خواب من، بیداری و بیداریم به حالتی خواب مانند تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: در تمامی وجود من حتی یک ذره هم بی‌درد نیست و هیچ جایی از بدنم بدون پیچ و تاب نیست.

هوش مصنوعی: از جالبی‌ها و زیبایی‌هایی که در دل من جمع شده بود، تنها یک چیز باقی مانده که آن هم یاد روزهای جوانی‌ام است.

هوش مصنوعی: از تیرگی و کشمکش‌های زندگی، قامت من به شکلی خمیده و مانند کمان درآمد. زمانی که عمرم به پایان رسید، از دستم خارج شد، مانند تیر شهابی که به سرعت می‌گذرد.

هوش مصنوعی: گوشی که نمی‌شنود، چشمی که نمی‌بیند و زبانی که نمی‌تواند صحبت کند، این صدف‌ها که پر از مروارید هستند ناشی از بی‌فکری و توهمات بی‌اساس هستند.

هوش مصنوعی: با وجود تمام تلاش‌ها و حرکت‌ها، انسان احساس می‌کند که انرژی و قابلیت‌هایش به پایان رسیده و مانند برگ‌های خشک پاییزی که می‌افتند، قدرت پیش‌رفت و حرکتش کاهش یافته است.

هوش مصنوعی: موهای سفید به شکل بال و پر در آمده‌اند و پیکر فرسوده و کهنه به هم ریخته است. این زمین خشک و بی‌حاصل در حال تبدیل شدن به چیزی ناپایدار و فریبنده مانند موج سراب است.

هوش مصنوعی: دندان‌ها از هم پاشیده‌اند و ورق‌های قلبم به شدت در حال از بین رفتن هستند، مثل کتابی که بی‌نظم و بدون ترتیب شده است.

هوش مصنوعی: صبح پیری وجود ندارد اگر روز قیامت فرا برسد؛ پس دلیل آن چیست که در برابر چشمان من، با عینکی که حساب و کتاب زندگی را نشان می‌دهد، چیزی نمایان نیست؟

هوش مصنوعی: عمر انسان مانند باد سریع و بی‌وقفه می‌گذرد و نمی‌توان آن را متوقف کرد. چه فایده‌ای دارد که مانند شخصی که می‌خواهد موهای خود را رنگ کند، به ظاهر خود بپردازیم، در حالی‌که زمان به سرعت در حال گذر است؟