هوش مصنوعی: من می‌خواهم به‌طور کامل از این دنیا ناپدید شوم و اثری از خود باقی نگذارم، مانند تیر که تنها استخوانش باقی می‌ماند و هیچ نشانی از آن نیست.

هوش مصنوعی: ای کاش می‌دانستم که وقتی به دنیا می‌آیم، روزی هم باید از آن بروم، تا مانند نی که در خاک فرو می‌رود، بتوانم بین خودم و دنیای اطرافم جدایی بیندازم.

هوش مصنوعی: تیغ نمی‌تواند مانع گفتار من شود، چرا که همچون ماه نو، کمان خود را به عنوان سپر محافظت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زندان من به خاطر یادآوری دائمی گذشته‌ام به شدت آزاردهنده شده است. کاش می‌توانستم به راحتی یاد آشیانه خود را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه از آموزش و یادگیری فاصله نگرفته‌ام؛ کاش قبل از اینکه به این کار مشغول شوم، ابتدا به فکر ایجاد کسب و کار خودم می‌افتادم.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که به عمق چاه زنخدان می‌اندیشیدم، احساس می‌کردم که چطور دل و احساسات خود را به دست به این تصویر سپردم.

هوش مصنوعی: دل کندن از عزیزان کار ساده‌ای نیست؛ اگر بود، من هم می‌توانستم نامهربانی‌های خود را فراموش کنم و به مهربانیم ادامه دهم.

هوش مصنوعی: در دوران پیری، انسان نمی‌تواند جلوی کاهش و زوال توانایی‌هایش را بگیرد، همان‌طور که در فصل خزان، برگ‌ها به آرامی ریخته و دیگر نمی‌توان مانع این پروسه شد.