هوش مصنوعی: دل همواره از غم می‌خورد و جان‌ها در حالتی از شادمانی به سر می‌برند، در حالی که دل به خاطر زخم‌ها و ناامیدی‌ها ناراحت و غمگین است.

هوش مصنوعی: توجه کن که به چشمان کم‌نور سوختگان ننگر، زیرا از آبله پایان، بیابان‌ها سیراب نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در موقعیت مناسب و با دانش و آگاهی خود را به نمایش بگذارد، حتی در شرایط سخت، همچون درخت سرو آزاد و سرسبز باقی می‌ماند و زینت بخش محیط اطرافش خواهد بود.

هوش مصنوعی: پروانه‌ای که بی‌قرار و آشفته است، چگونه می‌تواند آرامش داشته باشد؟ در حالی که شمعی که به دور خودش نور می‌افشاند، همه جا را روشن کرده و فضای شب را پر کرده است.

هوش مصنوعی: عشق و دیوانگی من از مجنون هم فراتر رفته است و هیچ چیز نتوانسته اجازه دهد که من به مدرسه بروم و به مسائل عادی زندگی بپردازم.

هوش مصنوعی: از روزی که آن درخت سرو در باغ به آرامی به حرکت درآمد، گلشن به مانند آغوشی گشوده شده است که خیابان‌ها را در بر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دل به شدت از دوری معشوق بی‌تاب شده و نمی‌تواند آرام بگیرد، همان‌طور که دریا به خاطر وجود مرجان‌ها و زیبایی‌هایش هیچ‌گاه ساکن و بی‌حرکت نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از خرابه‌ها، گنجی با ارزش وجود دارد که در میان بی‌نظمی و آشفتگی پنهان شده است.

هوش مصنوعی: خوشحال باش به خاطر اینکه در این زمان که حال و حوای زندگی به نوعی بی‌برگی و خالی بودن است، آسمان برای کسانی که از غم و اندوه دیگران تغذیه می‌کنند، خود را آماده کرده و نمکدان‌ها را پر کرده است.

هوش مصنوعی: در مسیر زندگی مانند پیراهن یوسف، در دشت‌ها و بیابان‌ها، بوی گل‌های دیوارهای باغ‌ها را می‌توان حس کرد. این به معنای این است که در سفر و جستجو، زیبایی و خوشبویی طبیعت همیشه در اطراف ما وجود دارد.

هوش مصنوعی: این شعر از سعدی است که می‌گوید: من چیزهایی را می‌گویم که بعد از من نیز در طول زمان گفته خواهند شد.