هوش مصنوعی: من با اشک‌های تلخ خود فکر و ذهنم را پرورش می‌دهم و با دل شکسته‌ام، روشنی و امید خود را زنده نگه می‌دارم.

هوش مصنوعی: هرچند که دلم پر از غم و اندوه است و دنیا بر من تاریک و سیاه شده، اما چه اهمیتی دارد وقتی در عمق وجودم نوری از امید دارم؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم دردهایم را به دیگران نشان دهم و در برابر دیگران خود را پنهان می‌کنم، زیرا دردی ندارم که نیاز به درمان داشته باشد.

هوش مصنوعی: کاروان بی‌خبر و بی‌هدف، نه نامه‌ای دارد و نه پیامی. نمی‌دانم از چه کسی باید کمک بگیرم، در حالی که در حیرت هستم و به دنبال خودم می‌گردم.

هوش مصنوعی: من به احساسات و دل‌تنگی بلبل توجه می‌کنم و در عین حال، از بوی گل لذت می‌برم و آن را برای خودم حفظ می‌کنم.

هوش مصنوعی: با فقر و بی‌چیزی، از نیکی‌های بی‌پایان زندگی مانند حبابی که از دریا بیرون آمده، خالی و بی‌محتوا زندگی‌ام را به سرانجام می‌رسانم.

هوش مصنوعی: هرچند که در حالت مستی مانند بلبل نمی‌توانم خود را پیدا کنم، اما هنوز بوی خوش گل‌های باغ خود را می‌شناسم.

هوش مصنوعی: اگرچه از سخنان من کسی دلگرم نشد، اما هنوز در فکر خودم می‌سوزم و ناراحتم.