جان به سبب آنکه از خود بی خود شده است دیگر توجه ای به جسم (بدن) نمی کند همانطوری که مستی، سبب از خود بی خود شدن بلبل شد و منجر گشت تا آشیانهٔ خویش را فراموش کند و به آن توجه ای نداشته باشد. 

هوش مصنوعی: افرادی که از خود رفته‌اند، نیازی به راهنمایی ندارند، زیرا زندگی و مسیرشان مانند یک منزل در دریا است که به سادگی ادامه می‌یابد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از راه او离 و دور شد، دلش را در آنجا جا گذاشت. پرندگان هم در باغ‌های خود لانه می‌سازند و آشیانه می‌سازند.

هوش مصنوعی: حسن غیور به خود اهمیت نمی‌دهد و نگران دل‌های آزرده نیست؛ او از خون خود مایه می‌گذارد تا فرهاد را خوشحال و شیرین‌کام کند.

هوش مصنوعی: چشمان کنجکاو کودکان به زیبایی‌های پنهان و دل‌انگیز عالم می‌نگرند و از آن زیبایی‌ها شگفت‌زده و مجذوب شده‌اند؛ آنقدر که ممکن است به دنبال آنها به سمت دیوارهای باغ گل بروید.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و جاذبهٔ خاصی اشاره دارد که به شخصیتی ویژه مربوط می‌شود. وقتی از «آب روی یوسف» صحبت می‌شود، به زیبایی و جذابیت یوسف اشاره دارد که البته به معنای شایستگی و ارزش خود و دیگران نیز هست. همچنین، گردی که بر جبین او نشسته به معنای آثار تلاش و زحمات اوست، که نشان‌دهنده‌ی تلاش و کاروانی است که در زندگی‌اش پیموده. در مجموع، این بیت بر اهمیت زیبایی، شایستگی و تلاش در مسیر زندگی تأکید دارد.

هوش مصنوعی: کسی که در دریای فنا غرق شده باشد، از عدم و نیستی هیچ هراسی ندارد، به شرطی که کشتی او سالم و محکم باشد که او را در این دریای بیکران حفظ کند.

هوش مصنوعی: آدم ظالم از درد و فغانی که مظلوم بر دل دارد، در امان نخواهد بود. قبل از اینکه نشانه‌ای از او ببیند، این درد و آه از دل او بلند می‌شود و بر او تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: نخل بی‌ثمر فقط سنگ دارد و در کنار آن باد به سرمای خزان پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنی است که از کسانی که نقص و کمبود دارند، نمی‌توان انتظار کمال و سخن آرایی داشت. نمی‌توان با حرف زدن و بیان عقاید ناقص، مشکلات را حل کرد یا به نتیجه‌ای مناسب رسید.

هوش مصنوعی: دل بدون عشق نمی‌تواند روشنی و گرمای لازم را به دست آورد، همانطور که آسمان بدون خورشید نمی‌تواند نور و زیبایی داشته باشد.