هوش مصنوعی: ای خار و خس، دریا پر از ستایش توست و زبان‌ها پر از جواهراتی است که از مدح و توصیف تو می‌گویند.

هوش مصنوعی: یک بار که بر این چمن سبز قدم گذاشتی، گل‌ها و چمن‌ها سر خود را به دنبال بوی تو به زمین گذاشتند.

هوش مصنوعی: ما و دلیل زیبایی و آشفتگی غمگین آن زلف، در این شب به دور از وطن، مانند صبحی هستیم که به یاد وطن‌ها می‌آید.

هوش مصنوعی: از نقطه‌ی قوت و استعداد خود، به عمق و مفهوم سخن پی بردیم، اما در این مسیر، گفتارهای ما به طرز بی‌پایانی طولانی شد.

هوش مصنوعی: وقتی اولین قطرات شبنم بر زمین می‌افتند، خورشید روشن و درخشان از افق سر برمی‌آورد و تاریکی را کنار می‌زند.

هوش مصنوعی: عشقی که در دل‌های دورافتاده وجود دارد، باعث می‌شود که آن‌ها از یاد وطن و زیبایی‌های آن غافل نمانند و همیشه در دلشان حس وطن‌دوستی را حفظ کنند.

هوش مصنوعی: تمام زیبایی‌های دنیا، که شبیه غنچه‌های زیبا هستند، در درون تو نهفته است. پس چرا همچنان مانند زبانی که دور دهان می‌چرخد، در جستجوی چیزهای دیگر هستی؟

هوش مصنوعی: هر کجا که قلم صائب به کار بیفتد، سخنانی ارزشمند و گرانبها تا قیامت باقی می‌ماند، مثل صدفی که دهانش را باز کرده و درونش گنجی را نگه داشته است.