هوش مصنوعی: پیران در میدان جنگ و دشواری‌ها از جوانان هم شجاع‌تر و دلیرتر هستند و با قدرت و مهارت از خود دفاع می‌کنند.

هوش مصنوعی: کلید دروازه‌های راز و اسرار، سکوت است. تا چه زمانی می‌خواهی مانند زبان، دور دهان‌ها بچرخی و صحبت کنی؟

هوش مصنوعی: وجود جان‌ها به حرف‌های تو بستگی دارد، پس لب‌هایت را بگشا و گره از ارتباط جان‌ها باز کن.

هوش مصنوعی: از حیا و شرم تو، نور چهره‌ات به این آینه تابیده و باعث شده که آینه از تمام آینه‌هایی که هستند، صاف‌تر و زیباتر شود.

هوش مصنوعی: غیر از قامت باریک و زیبای تو که دل‌ها را نشانه می‌گیرد، تیر دیگری نیست که چشمانش به نشانه‌ها بیفتد؟

هوش مصنوعی: ابروی تو که زیر نگاه گرم کسی نرم نمی‌شود، پس آیا از آتش می‌تواند نرم شود، مانند پشت کمان‌ها؟

هوش مصنوعی: آنگاه که عرق گل‌های رخسار تو به مانند ابر پخش می‌شود، مانند صدف‌ها، گوهرها از دهان‌ها بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ات مانند آینه روشن و دل‌انگیز شد، گویی همه جا روشنایی و شوق به وجود آمد. در این میان، درد و رنجی که در دل گل‌هاست هم احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: چند وقت دیگر می‌خواهی با زیبایی‌ات در را به صدا درآوری؟ در تنهایی ما، افراد با وزن و اهمیت نمی‌توانند وارد شوند.

هوش مصنوعی: وقتی آب مدت زیادی در یک جا بماند، سبز و کدر می‌شود؛ همین‌طور روح‌ها و افکار هم با گذر زمان و بی‌حرکتی دچار رکود و تیرگی می‌شوند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زبانت را در سکوت نگه‌داری، مانند صدف نمی‌توانی از دل‌های پاک، مروارید سخن استخراج کنی.