هوش مصنوعی: گلبرگ من با دلگیری، صبح وطن را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در عین حال، زیبایی من باعث می‌شود که سرو چمن، در خاک قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: یوسف چیزی نیست که در چاه بماند؛ او ارزش بیشتری دارد و نگرانی از چشم های بدخواه بر او تأثیری ندارد.

هوش مصنوعی: از انتقاد و سرزنش دیگران ما نمی‌ترسیم، چون که چشم نیکان و خوبان، مانند ستاره‌ی سهیل، بر ما نظارت دارد و ما به آنچه که در یمن است و خوشبختی و آرامش را به همراه دارد، فکر می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ای کاش که آن برگ شادابی‌اش به زودی به افسوس تبدیل شود، باغی که اجازه می‌دهد زاغ و زغن سخن بگویند.

هوش مصنوعی: سرمه‌ای که من با نفس سوخته خود دارم، می‌تواند مرغ چمن را در دام بگیرد.

هوش مصنوعی: به تدریج مانند شمع از این لباس دنیا فاصله بگیر و نگذار که مرگ با شمشیر خود، کار بدن را تمام کند.

هوش مصنوعی: بدون تلاش و رنج، زیبایی و جلوه‌ای در زندگی وجود نخواهد داشت. وقتی که امید و جان انسان به درد و رنج دچار شود، حتی سخن و کلام هم رنگ و طراوت خود را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: علاقه و شوق من به تو، مرگ را به کنترل درنمی‌آورد. شوق و محبت به تو مانند لباس احرامی است که کفن را دربرمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر بر جایگاه رفیع و با عزتی قرار بگیری، فراموش نکن که در وطن کسانی هستند که به تو چشم دوخته‌اند و منتظر بازگشت تو هستند.

هوش مصنوعی: روح آزاد و آزاده در جستجوی عواملی است که به هلاکت و نابودی او بینجامد. او نمی‌تواند بی‌تابی کند و منصور (امام) به او کمک می‌کند تا به تاب و تحمل برسد و از بند و محدودیت رهایی یابد.

هوش مصنوعی: یک بار دیگر از زیبایی‌های وجودت باآفزودن به روح و جانم، برس به من تا چه مدت می‌توانم به این شادی و صفا که در جسمم نشسته، ادامه دهم؟

هوش مصنوعی: صائب، آیا می‌شود که خیال تو به زیبایی نیندیشی برسد؟ عرفی هیچ وقت نتوانست به لطافت و زیبایی نثرش نزدیک شود.