هوش مصنوعی: از حرف‌های زاه‌گویی و طعنه‌آمیز نمی‌توان فرار کرد؛ چون کسی که قلم به دست دارد، به خوبی می‌داند که از معایب دیگران هیچ‌گاه نمی‌تواند به راحتی دوری کند.

هوش مصنوعی: ناخن‌های ما به دلیل بی‌دقتی و سهل‌انگاری مانند برگ‌های پاییزی به زمین می‌افتند و چون سکه‌ای به زنجیر نداریم، این نشان می‌دهد که ما معیشت و دارایی‌مان در وضعیت نامطلوبی است.

هوش مصنوعی: عاشقان تو هیچ وقت احساسات و عشق خود را به صورت مادی و مالی نمی‌سنجند، زیرا این کار شبیه دوختن کیسه‌ای از طلا به اوهام و تصورات است که فقط از دست افراد سخاوتمند می‌آید.

هوش مصنوعی: دل بدون نور، از آلودگی‌ها رنج می‌برد و بدن نیز از کثیفی‌ها آسیب می‌بیند. بنابراین، از چه چیزی باید در محیط مقدس نگران بود؟

هوش مصنوعی: وجود انسانی مانند یک صحراست که همیشه در آن احساس ناامنی می‌شود و این احساس نمی‌تواند از خود جدا شود؛ مانند تیغی که دو لبه دارد و خطرناک است.

هوش مصنوعی: سرنوشت من به یک روز روشنایی بخشید و زانوی من و جام شراب را همچون آینه درخشنده کرد.

هوش مصنوعی: من با عشق و شوق به دور دهان تنگ تو می‌چرخم، چرا که تو سفر تلخ نبود را برای من شیرین و زیبا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: چشم تو با زیبایی‌اش باعث می‌شود که ساغر (جام) شراب در دستم به من کاری محول کند، مانند نوری که بر چراغ‌های حرم می‌تابد و آنها را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: درد و رنجی کهنه، همانی است که با خود خوب است، همان‌طور که رد پاها می‌توانند رد پاهای دیگر را محو کنند.

هوش مصنوعی: چرا مدام به دنبال معنا و مفهوم کلمات هستی؟ از ظاهر آن ها عبور کن و به عمق احساسات و زیبایی‌ها بپرداز. چرا باید دائما در باغ خیال شیرین خود گشت و گذار کنم؟