هوش مصنوعی: از آنقدر که غم و ناراحتی را از پیشانی‌ام پاک کرده‌ام، حالا در زیر خاک مثل آستین‌ام مانده است.

هوش مصنوعی: در روزی که شراب قرمزرنگی مانند نگین ما بود، چشم ستاره هیچ آسیبی به ما نرساند.

هوش مصنوعی: از نگرانی و اضطراب ما، حتی دل سنگ هم رقیق و نرم می‌شود. این وضعیت واقعاً جای تأسف و ترحم دارد برای کسی که به ما توجه دارد و در کنار ما نشسته است.

هوش مصنوعی: ما مانند شکارچی‌ای هستیم که صدای طبل را از سایه خود می‌شنود؛ در حالی‌که صیاد بی‌فایده و بی‌نتیجه در تلاش است ما را به دام بیندازد.

هوش مصنوعی: خطر و آسیب به دور مزرعه ما چنگ انداخته است و شتابان در تلاش است تا خوشه‌چین ما را به خود بکشاند.

هوش مصنوعی: دل را به چیزهایی که از دست رفته‌اند نمی‌خرد، این کار را دوربین ما با نگاهی خاص انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: چرا باید از اندیشه و احساسات مشترک خود به شکلی غمناک صحبت کنیم؟ بودن کسانی که اهل گفتگو و شعر هستند، برای ما کافی است.