هوش مصنوعی: بر چهره‌ام، مانند برگ گل، نشانه‌هایی از غم و اندوه دیده می‌شود؛ زیرا عشق، مانند داغی عمیق، تمام وجودم را تحت تأثیر قرار داده و رنج و درد درونم را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای زبان زیبای تو، مراقب باش که از شوق بوسه‌ات، ما چقدر حجاب‌ها را کنار زده و دل خود را برای تو برهنه کرده‌ایم. خون ما از عشق و شوقی که به تو داریم، جاری است.

هوش مصنوعی: وقتی مشکلات از زیر خاک بیرون می‌آیند و خود را نشان می‌دهند، خنجر آماده حمله می‌شود و خون ما در خطر قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: کیست که از درد و رنج ما خبری داشته باشد؟ در میانه این راه پر خطر، خون ما به زمین ریخته شده است.

هوش مصنوعی: خون ما هرگز به ارزشی نرسیده است، مانند شمعی در صبح یا گل لاله‌ای در سحر که هیچ‌گاه به قیمت نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: وقتی که نور خورشید از لابه‌لای مژگان او نمایان شود، دیگر امیدی به ادامه حیات ما نیست و ما مانند خون، بی‌دفاع و سست شده‌ایم.

هوش مصنوعی: صائب، به تصویر کشیده است که در هر گوشه‌ای از زمین، هزاران لاله‌ای که آب‌خورده‌اند، به وجود آمده‌اند و این لاله‌ها نشانه‌ای از درد و رنج ما هستند، زیرا به نوعی خون ما بر خاک چکیده است و زندگی به این شکل تجلی یافته است.